My Old Underwears

Funny - non fuckable underwears, awake at night, no more pop music, no more flirting for the search of sensuality, no more plans.No more dramatic thoughts, or laughing when thinking or enjoying a stranger's company.No more practical, daily pains, no more downloading themes for my mobile, planning weekends, sending SMS's, analyzing womens tennis.No shopping, no kissing, no holding. My Winter Storm is holding me awake, you know, it's never gone... I walk alone.

Τσάι και Συμπάθεια (remake 2010)

"Years from now",
 Laura was saying softly,
"when you talk about this
 - and you will - be kind..."

Ποτέ δεν πρέπει να πηγαίνεις σε διατεταγμένη πορεία σε έναν προορισμό. Αυτό, τουλάχιστον, όταν μιλάμε για ανθρώπους. Έτσι, όταν δεν στοχεύεις να αφαιρέσεις ένα κομμάτι – αυτό είναι ο έρωτας σήμερα -, πρέπει να παραμένεις πιστός στο στόχο σου: να μαγειρέψεις και να φας με τον συνδαιτυμόνα σου μια καρμπονάρα.

Λόγω βιωμάτων, ανάγκης ή τρόπου αντίληψης της ζωής, νιώθω ότι στους ανθρώπους, το γοητευτικό είναι να τους παρατηρείς και να τους μαθαίνεις. Και αν προκύψει στην πορεία, μπορείς να πάρεις ένα κομμάτι τους, για όσο χρόνο σου έχει δοθεί να το τρως. Και με ρέγουλα, γιατί δεν ξέρεις τι κομμάτι έχεις πάρει – θα σου φτάσει; Χωρίς λοιπόν να σκέφτεσαι τα πρέπει και τα μη ενός αιτιατού που μπορεί να προκαλέσει μικρούς κύκλους ζωής, μπορείς να χτυπήσεις εκείνη την πόρτα με τα δύο ωραία οικογενειακά παγωτά ανά χείρας! Όπου ενδέχεται πίσω από αυτήν να βρίσκεται ένα γλυκό πλασματάκι με όμορφα στενάχωρα μάτια, οξύ μυαλό και ασθενικό σώμα.

Υπάρχουν πόρτες που έχουν ανοίξει μεγάλα λόγια (να τρως και να χορταίνεις αέρα!) και αλαζονικές αποχωρήσεις, μερικές κρύβουν ένα επίπεδο χώρο χωρίς καμιά φαντασία και ενδιαφέρον, κάποιες άλλες ανοίγουν σε πρώτο ενικό, μιλούν σε πρώτο ενικό, ζητούν σε πρώτο ενικό και θα σε έβριζαν σε πρώτο ενικό αλλά δεν ξέρουν πως σε λένε για να σου απευθύνουν το λόγο!

Όσες ομοιότητες και να δεις, η κάθε πόρτα ανοίγει κάτι διαφορετικό γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Όταν μιλάμε για 38χρονους δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για κανέναν, η αποτυχία είναι εξευτελιστική και για τους δύο. Όταν μιλάμε για 27χρονους δεν υπάρχει χώρος να πεις τίποτα. Όταν μιλάς για 19χρονους δείχνεις την πρέπουσα συγκατάβαση καθότι απλά έκανες μαλακία και σου έλαχε κακομαθημένο. Σε ένα περίπου 18χρονο genius ζαχαρωτό πάντως υπάρχει μια προοπτική. Και αυτή δεν είναι να περιμένεις 10 χρόνια, καθότι εσύ τότε θα είσαι μεσήλικας!

Τσάι και συμπάθεια. 54 χρόνια μετά, το σενάριο μπορεί να υπόσχεται ανατροπή αλλά το κοινό δεν είναι έτοιμο. Όχι, ξέχνα το. Άλλωστε και η δύστυχη Deborah Kerr, σε έξι υποψηφιότητες, χρυσό αγαλματάκι δεν πήρε…

Σοσιαλισμός με Βαρβαρότητα...

Γι' αυτούς που ακόμα αναρωτιούνται, γι' αυτούς που ακόμα ανήκουν στη στρατόσφαιρα των "διανοούμενων του συστήματος", ιδού η εικόνα που αντίκρισα σήμερα, 30 Ιουνίου στον ΟΑΕΔ. Θέλοντας να επικυρώσω κάποια χαρτιά, η ουρά των ανέργων, άρχιζε από το ισόγειο και έφτανε μέχρι τον τέταρτο όροφο. Ήταν και ημέρα πληρωμής... Το συγκεκριμένο υποκατάστημα του ΟΑΕΔ, είναι ένα από τα μεγαλύτερα παραρτήματα στην Ελλάδα και έχω την ατυχία να το επισκέπτομαι τακτικά τα τελευταία χρόνια, για διάφορους λόγους. Όλοι εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να σκύψουν το μικρό κεφαλάκι τους και να αντιληφθούν σε ποια τιμωρία έχει καταδικαστεί αυτή η χώρα, δεν έχουν ιδέα ότι ακόμα και σε περιόδους υψηλής ανεργίας - όπως και τώρα άλλωστε - ο πίνακας αυτός ήταν γεμάτος με προσφορές εργασίας. 

Πάντα οι "συστημικοί διανοούμενοι"*  έγραφαν ή φλυαρολογούσαν προς στο ακροατήριό τους ότι ο Έλληνας έχει μέσα του τρομερή τεμπελιά και αρνείται να βρει δουλειά εάν δεν είναι αξιοσέβαστη για τους γύρω του. Θα παραβλέψω το γεγονός ότι πάντοτε δεκάδες άνθρωποι αξιοπρεπείς, με πτυχία, με ξένες γλώσσες, άνθρωποι σαν εμένα και σένα, κρατούσαν σημειώσεις, έβαζαν κάρτα στο κινητό τους και από την είσοδο έπαιρναν τρεμάμενοι τηλέφωνο για μια δουλειά.

Σε αυτή τη φωτογραφία, φαίνεται πλέον ολοκάθαρα ποιοι εργοδότες αναζητούν υπαλλήλους. Και ελπίζω κάποιοι, να καταλαβαίνουν τώρα πια τι σημαίνει ο όρος: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

*η έκφραση είναι δανεική από την Λιάνα Κανέλλη.

I am who I am. Get over it!

Even if sometimes people might think that I am a little bit cruel or unfair, I must add that most of all I am an honest person. I always believed that when Ι associate with adults they should expect from me to say what I think. To listen to my truth. In the end of the day, I feel good with myself because I know that I expect from my friends, my working partners, my lovers, my family, exactly the same.

There is no need to filter our thoughts. It's annoying, disgusting and hypocritical!

Kate Bush - Kashka from Baghdad

Kashka from Baghdad
Lives in sin, they say,
With another man,
But no one knows who.

Old friends never call there.
Some wonder if life's
Inside at all--
If there's life inside at all.

But we know the lady who rents the room.
She catches them calling a la lune.

At night
They're seen
Laughing,
Loving.
They know
The way
To be
Happy.

They never go for walks.
Maybe it's because
The moon's not bright enough.
There's light in love, you see.

I watch their shadows,
Tall and slim,
In the window opposite.
I long to be with them.

'Cause when all the alley-cats come out,
You can hear music from Kashka's house.

At night
They're seen
Laughing,
Loving.
They know
The way
To be
Happy.

"Watching every night.
Don't you know they're seen?
Won't you let me laugh?
Let me in your love.

"Watching every night.
Don't you know they're seen?
Won't you let me laugh?
Let me in your love.

Γάλα UHT

Ομογενοποιημένος συλλογικός φόβος. 

Αυτό το γάλα θα πίνουμε 
από εδώ και στο εξής 

γιατί είναι υψηλής παστερίωσης 

και αντέχει για μεγάλο χρονικό διάστημα...

Η γη, το χώμα αυτής της χώρας έχει τον τρόπο να αναγεννηθεί. Με, ή χωρίς εμένα κι εσένα...

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που κατηγορούν. Που "ποστάρουν" αδιακρίτως ευθύνες και οργή. Φταίνε όλα, όλοι, τα πάντα αλλά όχι εγώ κι εσύ! Ζητούσαν από τις 12 να φύγουν! Ο διευθυντής σαν άλλος φασίστας το αρνήθηκε αλλά κανένας δεν θα ζητήσει τον λόγο από εκείνον που εκτελούσε χρέη εξουσιοδοτούντα σαρακηνού.

Βλέπω ανθρώπους να αναρτούν δημοσιεύσεις από το BBC - αν είναι ποτέ δυνατόν! - και άλλους να έχουν την προσδοκία να τους ενημερώσει η Τρέμη, ο Πρετεντέρης, ο Τσίμας και ο (ποιος;) Καψής! Βλέπω στην ομάδα "Φελέκι", κάποιους "Έλληνες" του εξωτερικού να ομιλούν αφ 'υψηλού σαν να συνεννοούνται με πολίτες τελευταίας κατηγορίας. Ή απλά να βάζουν "likes" σε διάφορα εκσυγχρονιστικά! Άνθρωποι της ήσσονος προσπάθειας όχι όπως οι παλιοί που με ένα κατοστάρικο στη τσέπη έστησαν μια καινούργια ζωή. Βλέπω νέους με ελλιπή σκέψη να γίνονται μέλη σε ομάδες όπως "Να φύγουμε από αυτή τη Κωλοχώρα! "Και το χειρότερο, βλέπω παθόντες από τα νέα μέτρα να μην έχουν τη στοιχειώδη νοημοσύνη να αντιληφθούν ότι βάλλονται από παντού, αλλά έχουν το μνημονικό - ή μήπως σαν εύκολοι στόχοι προπαγάνδας - να κατηγορούν την (ποια;) Αριστερά για τα δεινά που τρεις συν μισή οικογένειες έχουν φέρει σε αυτή τη χώρα. 

Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης πρώην νυν και επίγονοι κυβερνούν ασταμάτητα για 60 χρόνια! Τρία ονόματα πραγματική πληγή και γάγγραινα για το τόπο εναλλάσσονται στο θρόνο όπως οι δικτάτορες της Αφρικής. Και ένας μισός - σε όλα του - ο Σημίτης που ξεγέλασε όλους τους δειλούς, ανεπάγγελτους ανθρώπους βιδώνοντας τους σε καρέκλες, δίνοντας τίτλους, Ολυμπιάδες και μισθούς.

Η χώρα πρέπει να καεί, να κατεδαφιστεί. Όλη η Επικράτεια είναι υδροκέφαλη, όπως η Αττική. Ακόμα και ο τελευταίος φοιτητής Αρχιτεκτονικής θα μου έλεγε ότι για να σωθεί η πόλη πρέπει να χτιστεί από την αρχή. Εάν λοιπόν υπάρχουν αρχιτέκτονες για την Ελλάδα πρέπει να βοηθήσουν στο κάψιμο της. Αδιαφορώ και για την δική μου κατάληξη καθότι θεωρώ εαυτόν κατάλοιπο μιας εποχής και μιας γενιάς εξωφρενικά ανίκανης, ανύπαρκτης, κενής και υποκριτικής. Και την ουρά μου δεν την βγάζω απ'έξω! Ήμουν μαζί με 120.000 άλλους ανθρώπους σήμερα στο κέντρο αλλά ήμουν μια άχρηστη μονάδα!

Να μην γίνει λοιπόν ο Θάνατος των ανθρώπων σήμερα αιτία ή αφορμή για να κοπάσουν όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που ξεκίνησαν σήμερα. Αν είχα μια ευχή, θα ζητούσα να ισοπεδωθούν όλα. Να μείνουν αυτοί που μπορούν να τα φτιάξουν όλα από την αρχή. Η γη, το χώμα αυτής της χώρας έχει τον τρόπο να αναγεννηθεί. Με, ή χωρίς εμένα κι εσένα, γελοίο υποκείμενο!

189 χρόνια σαν σενάριο του ...Χάνεκε!

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η μη παραγωγή πλούτου αλλά η διαχείρισή του. Αρα χρειάζονται θεσμικές - οικονομικές αλλαγές εκ βάθρων αλλά και κατάργηση νοοτροπιών πολλών δεκαετιών. Το ΔΝΤ δεν προβλέπει τίποτε άλλο παρά λιτότητα και οικονομικό νοικοκύρεμα, ας πούμε. Το ίδιο επιχείρησε ο Σημίτης το 1985-1987, το ίδιο και ο Αλέκος Παπαδόπουλος το 1993-1995. Οταν όμως έχεις ένα κράτος που υποκινεί τους πολίτες του να ακολουθήσουν το δικό του παράδειγμα κλεψιάς, ακατάσχετου δανεισμού, ρουσφετιού και μετακύλησης ευθυνών είναι προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα. Και αν λοιπόν η Ελλάδα είναι τόσο πολύ στο χείλος του γκρεμού, για 29,5 δις που είναι οι άμεσες ανάγκες της και με το 115% χρέος, οι Βέλγοι με τα 60 δις και το 150% χρέος γιατί δεν τρώνε βρεγμένη βέργα όπως εμείς; Οι Βρετανοί και οι Ιρλανδοί με το πολλαπλάσιο εξωτερικό χρέος γιατί δεν τραβιούνται από το αυτάκι; Οι Ισπανοί με το 20% ανεργία και το ίδιο έλλειμμα γιατί είναι πιο Ευρωπαίοι και κύριοι; Η Ευρώπη δεν θα είναι πιο ήπια αλλά μπορεί να ελέγξει που πάνε τα λεφτά της. Αλλά, θα μου πεις, όταν παριστάνει ότι δεν γνώριζε τις μίζες των γερμανικών εταιριών προς τρίτες χώρες για προώθηση των συμφερόντων τους, για τη δική μας παιδική χαρά θα ενδιαφερθεί; Εμείς θα πληρώσουμε το μάρμαρο, καμιά θεσμική αλλαγή δεν θα γίνει, αυτοί που οφελούνται θα συνεχίσουν να πλουτίζουν και η ζωή θα συνεχιστεί όπως την γνωρίζαμε...

Επάγγελμα Χρυσούλα

Λένε πως πολλοί άνθρωποι ζουν δυο ζωές. Την τυπική 24ωρη ρουτίνα και εκείνη που υπάρχει μέσα στο μυαλό τους. Υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που προσπαθούν να φέρουν την φαντασία τους μέσα στην πραγματικότητα αλλά και εκείνοι που το καταφέρνουν, με αποτέλεσμα να αναδειχθούν σε επαγγελματίες της ανθρώπινης χειραγώγησης.
Πιο επαγγελματία άνθρωπο από τη μακαρίτισσα δεν γνώρισα και ευελπιστώ να μην ξαναγνωρίσω. Δεν πρέπει να έχω κυνηγήσει πιο πολύ κάποιον όσο τη Χρυσούλα. Γύρω στο  1,70 ύψος, μάλλον περισσότερο από 300 κιλά, ήταν αισθητικά μοναδική. Και λεσβία. Τέλη του 1998 και μια ενδεχόμενη συνεργασία για μια πρωινή εκπομπή μας φέρνει κοντά. Καταλήγουμε τελικά να φτιάξουμε μια θαυμάσια, μοναδική τοπική εφημερίδα για τον Πειραιά με εξαιρετική αισθητική και τη καλύτερη γλώσσα που θα μπορούσε να υπάρχει σε τοπικό έντυπο. Και σε μια χώρα όπου όλα είναι λαϊκά, όλα άρπα κόλλα, όλα φαντεζί, επιβιώσαμε για μερικά χρόνια, αλλά αυτή πλήρωσε με τη ζωή της, εγώ πλήρωσα με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Προσπαθήσαμε να είμαστε ισορροπημένοι. Είναι αλήθεια αυτό. Για μια περίοδο αγαπούσε τη ζωή και με έμαθε κι εμένα βασικούς κανόνες ελευθερίας σκέψης. Οταν όμως πιέζεις για το αυτονόητο, το αποτέλεσμα είναι μόνον μαύρο. Ήρθε η Χριστίνα και έφυγε. Ήρθε η Τόνια και έφυγε. Ήρθε η Σοφία, έμεινε τέσσερα χρόνια, πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα από όλες αλλά έφυγε αναγεννημένη, γεμάτη δύναμη έστω και αν οι σχέσεις της την ταλαιπωρούν αφού ακόμα αναζητεί την αρμονία και τη σιγουριά στην αγκαλιά μιας σχέσης. Και αυτό θα έπρεπε να είναι για μένα πηγή έμπνευσης.
Εγώ έφυγα και γύρισα τρεις φορές. Και εγκατέλειψα μόνον όταν είδα ότι μπροστά μου δεν είχα έναν άνθρωπο αλλά ένα παραμορφωμένο τέρας.
Με άγγιζε και αφαιρούσε όλη την ενέργεια από πάνω μου. Δούλευα και δεν έπαιρνα τίποτα. Δούλευα ακόμη περισσότερο και ζητούσε ακόμη περισσότερα. Αυτό που με πλήγωσε όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου είναι το εξης συμβάν: Για το κλείσιμο ενός τεύχους, είχα δουλέψει 36 ώρες ασταμάτητα. Μετά από μία βδομάδα, έβγαινε επετειακό όπου έγραψε ένα άρθρο όπου ευχαρίστησε τους πάντες εκτός από εμένα. Και μέχρι σήμερα, είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από εκείνη.
Της έδινα αγάπη (ανθρώπινη και όχι ερωτική όπως επί εννέα χρόνια έλεγε σε όλους τους άλλους) και εισέπραττα περιφρόνηση. Όχι γιατί δεν ήθελε αλλά γιατί δεν μπορούσε. Και στις δύο μεγάλες σχέσεις που μέσα στην προηγούμενη δεκαετία αξιώθηκα να κάνω, ήμουν ένας άνθρωπος που από τα μισά τους και μετά δεν ήξερα εάν είχα να δώσω, τι έπρεπε να κάνω. Και δύο όμορφοι άνθρωποι με εγκατέλειψαν θλιμμένοι γιατί ανακάλυψαν ξαφνικά ότι άλλο έδειχνα και δυστυχώς κάτι άλλο, πολύ μικρότερο ήμουν. Ειλικρινά, είχα την αίσθηση ότι από την αρχή έδινα την ίδια αίσθηση. Αλλά ήταν μια πλάνη.
Τα ελληνικά μου είναι μια χαρά. Και σαν γραφή και σαν ομιλία. Χάρις την μεγίστη Χρυσούλα, είχα κάνει - από ότι θυμάμαι -, δύο ή τρεις φορές, μερικά σαρδάμ στην ομιλία όταν ήμουν με τον Αποστόλη. Επίκουρος, πολύπλοκος, κυκλοθυμικός, την κάθε φορά που γινόταν αυτό, ξεραινόταν αλαζονικά στα γέλια. Και δεν υποτιμούσε το όποιο θεωρητικό υπόβαθρο έχω. Ήθελε απλά να επιβεβαιώσει ότι είναι καλύτερος. Και δεν αντέδρασα ποτέ, εγώ, που δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω. Αυτό είναι ένα δώρο από τη Χρυσούλα, αυτό θα κάνουν και οι επόμενοι άνθρωποι στη ζωή μου εάν δεν επανέλθω στις αισθήσεις μου.
Γι' αυτό βρίσκω ενδιαφέρον όταν η Βίκυ λέει ότι η Χρυσούλα ήταν μεγάλο σχολείο. Εγώ, πολύ φοβάμαι ότι τελικά, τόσους μήνες από τον θάνατό της, δεν έχω μάθει τίποτα για τη ζωή, σε εκείνα τα 8 χρόνια που έζησα μαζί της.

How to be invincible...

I remember a few years ago when my mother made for me a salad with tomatoes from her garden. She gave me a kiss and told me that they were the first tomatoes planted. I remember the taste of this salad. I remember the kiss. But I do not remember any kiss or any taste from any lover I ever had. I guess that I can feel depressed for a couple of days...

Σε μισώ, με μισείς, μας μισούμε!

Σήμερα θυμάμαι και τι όνειρο ακριβώς είδα. Ήμουν και πάλι δημοσιογράφος μετά από τόσα χρόνια και διάβαζα μια ανταγωνιστική εφημερίδα. Είχε ένα μεγάλο ημισέλιδο θέμα με μεγάλη φωτογραφία μας να κοιταζόμαστε. Νομίζω ότι είχα πολύ καιρό να μας δω στον ύπνο μου και να υπάρχει αρμονία ανάμεσά μας. Συνήθως μας έβλεπα και μας μισούσα.
Δοκίμαζα μια νέα σελιδοποίηση, ήταν ένας συνδυασμός art directoring και πρακτικότητας, στον ύπνο μου μερικές φορές στήνω τα μεγαλύτερα success stories για τον εαυτό μου. Γιατί στο ξύπνιο μου αγωνίζομαι να συσκευάσω για 0,05€ (μάξιμουμ) το κουτί και να υπολογίζω. Ακόμα και η Κατρίν, blogA κοροϊδευτικά μου το αποκαλεί, δεν έχει ιδέα εάν αυτό που κάνω είναι μια επιχείρηση εκτόνωσης. Είναι άραγε; Δεν θα απαντήσει βεβαίως.
Αρχίζω και αποδέχομαι ακόμα και την άποψη των φίλων μου για τους έλληνες φίλους τους. Τραγικό που ο Παγδατής κέρδισε τον Federer, είμαστε όλοι κοσμοπολίτες είναι passee να εθνικοποιούμε τη νίκη. Στο status του Γιωργή Χριστοδούλου, αυτός ο ευγενής καλλιτέχνης μαζί με πολλούς άλλους Ελληνες διακωμωδούσαν για μία ακόμα φορά το κατάντημά μας επαναλαμβάνοντας κωμικοτραγικά ότι δεν υπάρχει "ευγενικός Έλλην". Οταν απάντησα ότι θεωρώ τον εαυτό μου ευγενικό αλλά και τους φίλους μου (τουλάχιστον κάποιους από αυτούς...) ο Γιωργής έσβησε το status του. Εάν του ζητούσα το λόγο θα μου έλεγε προβλέψιμα ότι δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί ένταση. Φυσικά, αφού μέχρι τότε άπαντες συμφωνούσαν ότι είμαστε μια χώρα - μούντζα, όταν πετάχτηκα σαν την πορδή, ανέτρεπα προφανώς τη μούντζα αυτή.
Και βέβαια είμαστε μια χώρα μούντζα.
Τις προάλλες οι 4 Τροχοί συμμετείχαν σε μια εκδήλωση για τα 20 χρόνια του Mazda Miata, όπου έγινε αγώνας δημοσιογράφων ειδικού Τύπου από όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα κατατάχτηκε 17η και αυτό ενώ στους χρόνους ήταν σταθερά 4η. Γιατί; Γιατί ήμασταν η μοναδική χώρα που τηρούσαμε τις διαδικασίες στις αλλαγές ελαστικών και ανεφοδιασμού βενζίνης και αυτο κόστιζε στην ομάδα μας 1,5 λεπτό κατά μέσο όρο ανά επίσκεψη στα pits... Μόνο εμείς και οι Τούρκοι δεν κάναμε απατεωνιά. Αλλά για εμάς, εμείς είμαστε οι απατεώνες. What a pitty...
Κι εγώ ντρέπομαι για εμάς. Αλλά έχω το θάρρος να ντρέπομαι πρώτα για τον εαυτό μου, τις επιλογές μου, το πόσες φορές κατά τη διάρκεια της μέρας νιώθω μηδενικό, αλλά και για τους φίλους μου που μου υπενθυμίζουν πόσο μηδενικό είμαι. Τελικά είμαι πράγματι σαν τη Γλυκερία. Δεν με αντέχουν ούτε οι Εντεχνοι, ούτε οι Λαϊκοί!

Εδώ νταβάς εκεί νταβάς.

• Σήμερα σηκώθηκα με ένα μεγάλο αμόνι στο κεφάλι. Και παρακολούθησα ΕΤ-3 γιατί το τρίπτυχο μοντέρνο παντελονάκι - πουκαμισάκι - γιλεκάκι από κοινού με αυτήν την επιτηδευμένη έλλειψη άνεσης στις κινήσεις μου θύμισαν εσένα. Ο Ιάκωβος βαρέθηκε μετά από πέντε χρόνια. Εγώ έχω βαρεθεί προ πολλού αλλά τυγχάνει σαν κλασικός αταξίδευτος μικροαστός Έλλην και επειδή η μιζέρια μου έχει γίνει δεύτερη φύση, να περνάω τον χρόνο μου στο παρελθόν μαζί σου. Εντάξει, δεν με ενοχλεί πια...

• Τη Κυριακή είδα τη "Αλίκη" του Τιμ Μπάρτον. Στο διάλειμμα ήθελα να φάω σοκολάτα επειδή ήθελα να συμπληρώσω γευστικά τις όμορφες εικόνες με την μέτρια ιστορία. Αλλά οι φίλοι μου εξακολουθούν να είναι νταβατζήδες. Δεν με άφησαν να πληρώσω τη σοκολάτα μου (άσε που θα μου τη καταβρόχθιζε η Ζιζή) οπότε δεν πήρα σοκολάτα να φάω. Οι υπόλοιποι έφαγαν σοκολάτα. Δεν τους έκατσε στο λαιμό.

• Μόλις φάω τα μακαρόνια μου θα ξυρίσω το κεφάλι μου. Η Δέσποινα χτες είδε μια παλιά μου φωτό και αυθόρμητα είπε: "πωπωωωω ρε είχες πολλά μαλλιά!". Δεν ήταν ενοχλητικό. Το στενάχωρο είναι ότι είναι η μοναδική που με έχει πάρει χαμπάρι για σένα. Με είπε πληγωμένο. Αλλά είμαι σκορπισμένος. Κοντά έπεσε. Με εκνευρίζει μερικές φορές αλλά νταβατζής δεν είναι. Και χτες που ήμασταν μαζί ήταν ευγενική. Της έμαθα και την Kate Bush, αγάπησε το Moving. Η Δέσποινα είναι ρομαντική. Μου αρέσει αυτό. 

• Εχω ένα Sony Ericsson C510. Ονειρεύτηκα ότι υπήρχε τρόπος να του κάνω format και να του εγκαταστήσω symbian λογισμικό. Θέλω στην οθόνη μου να φαίνεται το εορτολόγιο. Τι γενέθλια είναι στις 30 Απριλίου, πότε είναι η παγκόσμια μέρα Μπρόκολου. Το Ε52 κάνει 293€ αλλά είμαι άνεργος. Και θέλω πάλι να φάω σοκολάτα αλλά και ο περιπτεράς μου είναι νταβατζής.

Greece, ZERO points!

 Έλειψε ο κ. Βαλασσόπουλος από το "Εδώ Βερολίνο" της "Ε" για μία εβδομάδα και επηρμένα καυχιέται ότι κόντεψε να γίνει εμφύλιος. Και μετά, αντίθετα από το γνωστό, διαδραστικό και όμορφο τρόπο που συνήθως περιγράφει τη ζωή στο μάλλον πανέμορφο (δεν έχω μέχρι τώρα την τύχη να ταξιδέψω όπως ο Βυθούλκας μου) Βερολίνο, ένιωσε την ανάγκη να υποστηρίξει τους Γερμανούς στα πρόσφατα ρατσιστικά που αντάλλαξαν οι δύο χώρες.

Ωραίο αυτό το επιχείρημα ότι όλοι οι Έλληνες δεν είμαστε κλέφτες όπως όλοι οι Γερμανοί δεν είναι φασίστες (οι υπόλοιποι μισοί δηλαδή αντιστρέφονται σε ένα όμοιο 50-50;) αλλά διερωτώμαι: Στην παραμονή του εις την δροσερή Εσπερία, μπήκε ποτέ στη διαδικασία άραγε να υποστηρίξει ότι η ζημιά που προκλήθηκε έχει στην από εδώ πλευρά και καποια βάση; Εννοώ, μπήκε μέχρι τώρα στη διαδικασία να εξηγήσει σε ποιο επίπεδο ζωής έχουν ξεπέσει οι Έλληνες, ή καλύτερα σε ποιο επίπεδο (εάν μπορούμε να το μετρήσουμε τότε...) θα βρίσκονται σε δύο χρόνια από τώρα; Ανεύθυνοι Ελληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί, Βρετανοί βγαίνουν στους δρόμους και από παντού βάλλονται για την ανευθυνότητά τους να θέλουν να κρατήσουν το ελάχιστο εργασιακό κεκτημένο που ξέχασαν παλιότερα να τους αφαιρέσουν τα κάθε λογής αφεντικά τους.

Όχι βέβαια. Είναι ντροπή ασφαλώς που έχουμε 550.000 δημοσίους υπαλλήλους (και όχι 1 μύριο αγαπητή Γκιλοτίνα) και πρέπει να απολυθούν αφού αποδεδειγμένα είναι άχρηστοι και κηφήνες. Αλλά είναι τραγικό που στους δημοσίους υπαλλήλους των Πανεπιστημίων (επειδή χρωστά το κράτος 33 εκατομμύρια) διακόπηκε η πρόσβαση στις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες μεγάλων εκδοτικών οίκων. Ανακούφιση και εσύ βέβαια που είσαι Βερολινιώτης. Δεν χρειάζεται να το περάσεις αυτό φίλτατε Παναγιώτη, ούτε και ο Βυθούλκας.

Επειδή στην τριτοκοσμική Ημιανατολία που ατύχως γεννηθήκατε χθες βγάλαμε Αλκαίο, σίγουρα ο Βυθούλκας θα ντρέπεται όταν πάει Όσλο με τα λεφτά του Πανεπιστημίου του. Τι θα πει στις κουλτουριάρες για το ξεπεσμένο επίπεδό μας, ε, τί;

Είναι να λυπάται κανείς. Για εσάς, εμένα και ολόκληρη την Εουρώπα... Γιατί όταν όλα θα καούν (που το εύχομαι ολόψυχα), θα είστε τα πρώτα θύματα. Και αυτό με χαροποιεί αφάνταστα!

Τ.C.

Θα σου βρω nick name

Να πας να δεις τα βαφτιστήρια σου.

Το σκύλο σου.

Τη γκόμενά σου.

go back to boogie street

πήγαινε στο διάολο.

Jig of life as an inspiration for this blog...

"Over here!
Can't you see where memories are kept bright?
Tripping on the water like a laughing girl.
Time in her eyes is spawning past life,
One with the ocean and the woman unfurled,
Holding all the love that waits for you here.
Catch us now for I am your future.
A kiss on the wind and we'll make the land.
Come over here to where When lingers,
Waiting in this empty world,
Waiting for Then, when the lifespray cools.
For Now does ride in on the curl of the wave,
And you will dance with me in the sunlit pools.
We are of the going water and the gone.
We are of water in the holy land of water
And all that's to come runs in
With the thrust on the strand."