Τσάι και Συμπάθεια (remake 2010)

"Years from now",
 Laura was saying softly,
"when you talk about this
 - and you will - be kind..."

Ποτέ δεν πρέπει να πηγαίνεις σε διατεταγμένη πορεία σε έναν προορισμό. Αυτό, τουλάχιστον, όταν μιλάμε για ανθρώπους. Έτσι, όταν δεν στοχεύεις να αφαιρέσεις ένα κομμάτι – αυτό είναι ο έρωτας σήμερα -, πρέπει να παραμένεις πιστός στο στόχο σου: να μαγειρέψεις και να φας με τον συνδαιτυμόνα σου μια καρμπονάρα.

Λόγω βιωμάτων, ανάγκης ή τρόπου αντίληψης της ζωής, νιώθω ότι στους ανθρώπους, το γοητευτικό είναι να τους παρατηρείς και να τους μαθαίνεις. Και αν προκύψει στην πορεία, μπορείς να πάρεις ένα κομμάτι τους, για όσο χρόνο σου έχει δοθεί να το τρως. Και με ρέγουλα, γιατί δεν ξέρεις τι κομμάτι έχεις πάρει – θα σου φτάσει; Χωρίς λοιπόν να σκέφτεσαι τα πρέπει και τα μη ενός αιτιατού που μπορεί να προκαλέσει μικρούς κύκλους ζωής, μπορείς να χτυπήσεις εκείνη την πόρτα με τα δύο ωραία οικογενειακά παγωτά ανά χείρας! Όπου ενδέχεται πίσω από αυτήν να βρίσκεται ένα γλυκό πλασματάκι με όμορφα στενάχωρα μάτια, οξύ μυαλό και ασθενικό σώμα.

Υπάρχουν πόρτες που έχουν ανοίξει μεγάλα λόγια (να τρως και να χορταίνεις αέρα!) και αλαζονικές αποχωρήσεις, μερικές κρύβουν ένα επίπεδο χώρο χωρίς καμιά φαντασία και ενδιαφέρον, κάποιες άλλες ανοίγουν σε πρώτο ενικό, μιλούν σε πρώτο ενικό, ζητούν σε πρώτο ενικό και θα σε έβριζαν σε πρώτο ενικό αλλά δεν ξέρουν πως σε λένε για να σου απευθύνουν το λόγο!

Όσες ομοιότητες και να δεις, η κάθε πόρτα ανοίγει κάτι διαφορετικό γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Όταν μιλάμε για 38χρονους δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για κανέναν, η αποτυχία είναι εξευτελιστική και για τους δύο. Όταν μιλάμε για 27χρονους δεν υπάρχει χώρος να πεις τίποτα. Όταν μιλάς για 19χρονους δείχνεις την πρέπουσα συγκατάβαση καθότι απλά έκανες μαλακία και σου έλαχε κακομαθημένο. Σε ένα περίπου 18χρονο genius ζαχαρωτό πάντως υπάρχει μια προοπτική. Και αυτή δεν είναι να περιμένεις 10 χρόνια, καθότι εσύ τότε θα είσαι μεσήλικας!

Τσάι και συμπάθεια. 54 χρόνια μετά, το σενάριο μπορεί να υπόσχεται ανατροπή αλλά το κοινό δεν είναι έτοιμο. Όχι, ξέχνα το. Άλλωστε και η δύστυχη Deborah Kerr, σε έξι υποψηφιότητες, χρυσό αγαλματάκι δεν πήρε…

Σοσιαλισμός με Βαρβαρότητα...

Γι' αυτούς που ακόμα αναρωτιούνται, γι' αυτούς που ακόμα ανήκουν στη στρατόσφαιρα των "διανοούμενων του συστήματος", ιδού η εικόνα που αντίκρισα σήμερα, 30 Ιουνίου στον ΟΑΕΔ. Θέλοντας να επικυρώσω κάποια χαρτιά, η ουρά των ανέργων, άρχιζε από το ισόγειο και έφτανε μέχρι τον τέταρτο όροφο. Ήταν και ημέρα πληρωμής... Το συγκεκριμένο υποκατάστημα του ΟΑΕΔ, είναι ένα από τα μεγαλύτερα παραρτήματα στην Ελλάδα και έχω την ατυχία να το επισκέπτομαι τακτικά τα τελευταία χρόνια, για διάφορους λόγους. Όλοι εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να σκύψουν το μικρό κεφαλάκι τους και να αντιληφθούν σε ποια τιμωρία έχει καταδικαστεί αυτή η χώρα, δεν έχουν ιδέα ότι ακόμα και σε περιόδους υψηλής ανεργίας - όπως και τώρα άλλωστε - ο πίνακας αυτός ήταν γεμάτος με προσφορές εργασίας. 

Πάντα οι "συστημικοί διανοούμενοι"*  έγραφαν ή φλυαρολογούσαν προς στο ακροατήριό τους ότι ο Έλληνας έχει μέσα του τρομερή τεμπελιά και αρνείται να βρει δουλειά εάν δεν είναι αξιοσέβαστη για τους γύρω του. Θα παραβλέψω το γεγονός ότι πάντοτε δεκάδες άνθρωποι αξιοπρεπείς, με πτυχία, με ξένες γλώσσες, άνθρωποι σαν εμένα και σένα, κρατούσαν σημειώσεις, έβαζαν κάρτα στο κινητό τους και από την είσοδο έπαιρναν τρεμάμενοι τηλέφωνο για μια δουλειά.

Σε αυτή τη φωτογραφία, φαίνεται πλέον ολοκάθαρα ποιοι εργοδότες αναζητούν υπαλλήλους. Και ελπίζω κάποιοι, να καταλαβαίνουν τώρα πια τι σημαίνει ο όρος: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

*η έκφραση είναι δανεική από την Λιάνα Κανέλλη.