Σε μισώ, με μισείς, μας μισούμε!

Σήμερα θυμάμαι και τι όνειρο ακριβώς είδα. Ήμουν και πάλι δημοσιογράφος μετά από τόσα χρόνια και διάβαζα μια ανταγωνιστική εφημερίδα. Είχε ένα μεγάλο ημισέλιδο θέμα με μεγάλη φωτογραφία μας να κοιταζόμαστε. Νομίζω ότι είχα πολύ καιρό να μας δω στον ύπνο μου και να υπάρχει αρμονία ανάμεσά μας. Συνήθως μας έβλεπα και μας μισούσα.
Δοκίμαζα μια νέα σελιδοποίηση, ήταν ένας συνδυασμός art directoring και πρακτικότητας, στον ύπνο μου μερικές φορές στήνω τα μεγαλύτερα success stories για τον εαυτό μου. Γιατί στο ξύπνιο μου αγωνίζομαι να συσκευάσω για 0,05€ (μάξιμουμ) το κουτί και να υπολογίζω. Ακόμα και η Κατρίν, blogA κοροϊδευτικά μου το αποκαλεί, δεν έχει ιδέα εάν αυτό που κάνω είναι μια επιχείρηση εκτόνωσης. Είναι άραγε; Δεν θα απαντήσει βεβαίως.
Αρχίζω και αποδέχομαι ακόμα και την άποψη των φίλων μου για τους έλληνες φίλους τους. Τραγικό που ο Παγδατής κέρδισε τον Federer, είμαστε όλοι κοσμοπολίτες είναι passee να εθνικοποιούμε τη νίκη. Στο status του Γιωργή Χριστοδούλου, αυτός ο ευγενής καλλιτέχνης μαζί με πολλούς άλλους Ελληνες διακωμωδούσαν για μία ακόμα φορά το κατάντημά μας επαναλαμβάνοντας κωμικοτραγικά ότι δεν υπάρχει "ευγενικός Έλλην". Οταν απάντησα ότι θεωρώ τον εαυτό μου ευγενικό αλλά και τους φίλους μου (τουλάχιστον κάποιους από αυτούς...) ο Γιωργής έσβησε το status του. Εάν του ζητούσα το λόγο θα μου έλεγε προβλέψιμα ότι δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί ένταση. Φυσικά, αφού μέχρι τότε άπαντες συμφωνούσαν ότι είμαστε μια χώρα - μούντζα, όταν πετάχτηκα σαν την πορδή, ανέτρεπα προφανώς τη μούντζα αυτή.
Και βέβαια είμαστε μια χώρα μούντζα.
Τις προάλλες οι 4 Τροχοί συμμετείχαν σε μια εκδήλωση για τα 20 χρόνια του Mazda Miata, όπου έγινε αγώνας δημοσιογράφων ειδικού Τύπου από όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα κατατάχτηκε 17η και αυτό ενώ στους χρόνους ήταν σταθερά 4η. Γιατί; Γιατί ήμασταν η μοναδική χώρα που τηρούσαμε τις διαδικασίες στις αλλαγές ελαστικών και ανεφοδιασμού βενζίνης και αυτο κόστιζε στην ομάδα μας 1,5 λεπτό κατά μέσο όρο ανά επίσκεψη στα pits... Μόνο εμείς και οι Τούρκοι δεν κάναμε απατεωνιά. Αλλά για εμάς, εμείς είμαστε οι απατεώνες. What a pitty...
Κι εγώ ντρέπομαι για εμάς. Αλλά έχω το θάρρος να ντρέπομαι πρώτα για τον εαυτό μου, τις επιλογές μου, το πόσες φορές κατά τη διάρκεια της μέρας νιώθω μηδενικό, αλλά και για τους φίλους μου που μου υπενθυμίζουν πόσο μηδενικό είμαι. Τελικά είμαι πράγματι σαν τη Γλυκερία. Δεν με αντέχουν ούτε οι Εντεχνοι, ούτε οι Λαϊκοί!

Εδώ νταβάς εκεί νταβάς.

• Σήμερα σηκώθηκα με ένα μεγάλο αμόνι στο κεφάλι. Και παρακολούθησα ΕΤ-3 γιατί το τρίπτυχο μοντέρνο παντελονάκι - πουκαμισάκι - γιλεκάκι από κοινού με αυτήν την επιτηδευμένη έλλειψη άνεσης στις κινήσεις μου θύμισαν εσένα. Ο Ιάκωβος βαρέθηκε μετά από πέντε χρόνια. Εγώ έχω βαρεθεί προ πολλού αλλά τυγχάνει σαν κλασικός αταξίδευτος μικροαστός Έλλην και επειδή η μιζέρια μου έχει γίνει δεύτερη φύση, να περνάω τον χρόνο μου στο παρελθόν μαζί σου. Εντάξει, δεν με ενοχλεί πια...

• Τη Κυριακή είδα τη "Αλίκη" του Τιμ Μπάρτον. Στο διάλειμμα ήθελα να φάω σοκολάτα επειδή ήθελα να συμπληρώσω γευστικά τις όμορφες εικόνες με την μέτρια ιστορία. Αλλά οι φίλοι μου εξακολουθούν να είναι νταβατζήδες. Δεν με άφησαν να πληρώσω τη σοκολάτα μου (άσε που θα μου τη καταβρόχθιζε η Ζιζή) οπότε δεν πήρα σοκολάτα να φάω. Οι υπόλοιποι έφαγαν σοκολάτα. Δεν τους έκατσε στο λαιμό.

• Μόλις φάω τα μακαρόνια μου θα ξυρίσω το κεφάλι μου. Η Δέσποινα χτες είδε μια παλιά μου φωτό και αυθόρμητα είπε: "πωπωωωω ρε είχες πολλά μαλλιά!". Δεν ήταν ενοχλητικό. Το στενάχωρο είναι ότι είναι η μοναδική που με έχει πάρει χαμπάρι για σένα. Με είπε πληγωμένο. Αλλά είμαι σκορπισμένος. Κοντά έπεσε. Με εκνευρίζει μερικές φορές αλλά νταβατζής δεν είναι. Και χτες που ήμασταν μαζί ήταν ευγενική. Της έμαθα και την Kate Bush, αγάπησε το Moving. Η Δέσποινα είναι ρομαντική. Μου αρέσει αυτό. 

• Εχω ένα Sony Ericsson C510. Ονειρεύτηκα ότι υπήρχε τρόπος να του κάνω format και να του εγκαταστήσω symbian λογισμικό. Θέλω στην οθόνη μου να φαίνεται το εορτολόγιο. Τι γενέθλια είναι στις 30 Απριλίου, πότε είναι η παγκόσμια μέρα Μπρόκολου. Το Ε52 κάνει 293€ αλλά είμαι άνεργος. Και θέλω πάλι να φάω σοκολάτα αλλά και ο περιπτεράς μου είναι νταβατζής.

Greece, ZERO points!

 Έλειψε ο κ. Βαλασσόπουλος από το "Εδώ Βερολίνο" της "Ε" για μία εβδομάδα και επηρμένα καυχιέται ότι κόντεψε να γίνει εμφύλιος. Και μετά, αντίθετα από το γνωστό, διαδραστικό και όμορφο τρόπο που συνήθως περιγράφει τη ζωή στο μάλλον πανέμορφο (δεν έχω μέχρι τώρα την τύχη να ταξιδέψω όπως ο Βυθούλκας μου) Βερολίνο, ένιωσε την ανάγκη να υποστηρίξει τους Γερμανούς στα πρόσφατα ρατσιστικά που αντάλλαξαν οι δύο χώρες.

Ωραίο αυτό το επιχείρημα ότι όλοι οι Έλληνες δεν είμαστε κλέφτες όπως όλοι οι Γερμανοί δεν είναι φασίστες (οι υπόλοιποι μισοί δηλαδή αντιστρέφονται σε ένα όμοιο 50-50;) αλλά διερωτώμαι: Στην παραμονή του εις την δροσερή Εσπερία, μπήκε ποτέ στη διαδικασία άραγε να υποστηρίξει ότι η ζημιά που προκλήθηκε έχει στην από εδώ πλευρά και καποια βάση; Εννοώ, μπήκε μέχρι τώρα στη διαδικασία να εξηγήσει σε ποιο επίπεδο ζωής έχουν ξεπέσει οι Έλληνες, ή καλύτερα σε ποιο επίπεδο (εάν μπορούμε να το μετρήσουμε τότε...) θα βρίσκονται σε δύο χρόνια από τώρα; Ανεύθυνοι Ελληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί, Βρετανοί βγαίνουν στους δρόμους και από παντού βάλλονται για την ανευθυνότητά τους να θέλουν να κρατήσουν το ελάχιστο εργασιακό κεκτημένο που ξέχασαν παλιότερα να τους αφαιρέσουν τα κάθε λογής αφεντικά τους.

Όχι βέβαια. Είναι ντροπή ασφαλώς που έχουμε 550.000 δημοσίους υπαλλήλους (και όχι 1 μύριο αγαπητή Γκιλοτίνα) και πρέπει να απολυθούν αφού αποδεδειγμένα είναι άχρηστοι και κηφήνες. Αλλά είναι τραγικό που στους δημοσίους υπαλλήλους των Πανεπιστημίων (επειδή χρωστά το κράτος 33 εκατομμύρια) διακόπηκε η πρόσβαση στις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες μεγάλων εκδοτικών οίκων. Ανακούφιση και εσύ βέβαια που είσαι Βερολινιώτης. Δεν χρειάζεται να το περάσεις αυτό φίλτατε Παναγιώτη, ούτε και ο Βυθούλκας.

Επειδή στην τριτοκοσμική Ημιανατολία που ατύχως γεννηθήκατε χθες βγάλαμε Αλκαίο, σίγουρα ο Βυθούλκας θα ντρέπεται όταν πάει Όσλο με τα λεφτά του Πανεπιστημίου του. Τι θα πει στις κουλτουριάρες για το ξεπεσμένο επίπεδό μας, ε, τί;

Είναι να λυπάται κανείς. Για εσάς, εμένα και ολόκληρη την Εουρώπα... Γιατί όταν όλα θα καούν (που το εύχομαι ολόψυχα), θα είστε τα πρώτα θύματα. Και αυτό με χαροποιεί αφάνταστα!

Τ.C.

Θα σου βρω nick name

Να πας να δεις τα βαφτιστήρια σου.

Το σκύλο σου.

Τη γκόμενά σου.

go back to boogie street

πήγαινε στο διάολο.

Jig of life as an inspiration for this blog...

"Over here!
Can't you see where memories are kept bright?
Tripping on the water like a laughing girl.
Time in her eyes is spawning past life,
One with the ocean and the woman unfurled,
Holding all the love that waits for you here.
Catch us now for I am your future.
A kiss on the wind and we'll make the land.
Come over here to where When lingers,
Waiting in this empty world,
Waiting for Then, when the lifespray cools.
For Now does ride in on the curl of the wave,
And you will dance with me in the sunlit pools.
We are of the going water and the gone.
We are of water in the holy land of water
And all that's to come runs in
With the thrust on the strand."