Σε μισώ, με μισείς, μας μισούμε!

Σήμερα θυμάμαι και τι όνειρο ακριβώς είδα. Ήμουν και πάλι δημοσιογράφος μετά από τόσα χρόνια και διάβαζα μια ανταγωνιστική εφημερίδα. Είχε ένα μεγάλο ημισέλιδο θέμα με μεγάλη φωτογραφία μας να κοιταζόμαστε. Νομίζω ότι είχα πολύ καιρό να μας δω στον ύπνο μου και να υπάρχει αρμονία ανάμεσά μας. Συνήθως μας έβλεπα και μας μισούσα.
Δοκίμαζα μια νέα σελιδοποίηση, ήταν ένας συνδυασμός art directoring και πρακτικότητας, στον ύπνο μου μερικές φορές στήνω τα μεγαλύτερα success stories για τον εαυτό μου. Γιατί στο ξύπνιο μου αγωνίζομαι να συσκευάσω για 0,05€ (μάξιμουμ) το κουτί και να υπολογίζω. Ακόμα και η Κατρίν, blogA κοροϊδευτικά μου το αποκαλεί, δεν έχει ιδέα εάν αυτό που κάνω είναι μια επιχείρηση εκτόνωσης. Είναι άραγε; Δεν θα απαντήσει βεβαίως.
Αρχίζω και αποδέχομαι ακόμα και την άποψη των φίλων μου για τους έλληνες φίλους τους. Τραγικό που ο Παγδατής κέρδισε τον Federer, είμαστε όλοι κοσμοπολίτες είναι passee να εθνικοποιούμε τη νίκη. Στο status του Γιωργή Χριστοδούλου, αυτός ο ευγενής καλλιτέχνης μαζί με πολλούς άλλους Ελληνες διακωμωδούσαν για μία ακόμα φορά το κατάντημά μας επαναλαμβάνοντας κωμικοτραγικά ότι δεν υπάρχει "ευγενικός Έλλην". Οταν απάντησα ότι θεωρώ τον εαυτό μου ευγενικό αλλά και τους φίλους μου (τουλάχιστον κάποιους από αυτούς...) ο Γιωργής έσβησε το status του. Εάν του ζητούσα το λόγο θα μου έλεγε προβλέψιμα ότι δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί ένταση. Φυσικά, αφού μέχρι τότε άπαντες συμφωνούσαν ότι είμαστε μια χώρα - μούντζα, όταν πετάχτηκα σαν την πορδή, ανέτρεπα προφανώς τη μούντζα αυτή.
Και βέβαια είμαστε μια χώρα μούντζα.
Τις προάλλες οι 4 Τροχοί συμμετείχαν σε μια εκδήλωση για τα 20 χρόνια του Mazda Miata, όπου έγινε αγώνας δημοσιογράφων ειδικού Τύπου από όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα κατατάχτηκε 17η και αυτό ενώ στους χρόνους ήταν σταθερά 4η. Γιατί; Γιατί ήμασταν η μοναδική χώρα που τηρούσαμε τις διαδικασίες στις αλλαγές ελαστικών και ανεφοδιασμού βενζίνης και αυτο κόστιζε στην ομάδα μας 1,5 λεπτό κατά μέσο όρο ανά επίσκεψη στα pits... Μόνο εμείς και οι Τούρκοι δεν κάναμε απατεωνιά. Αλλά για εμάς, εμείς είμαστε οι απατεώνες. What a pitty...
Κι εγώ ντρέπομαι για εμάς. Αλλά έχω το θάρρος να ντρέπομαι πρώτα για τον εαυτό μου, τις επιλογές μου, το πόσες φορές κατά τη διάρκεια της μέρας νιώθω μηδενικό, αλλά και για τους φίλους μου που μου υπενθυμίζουν πόσο μηδενικό είμαι. Τελικά είμαι πράγματι σαν τη Γλυκερία. Δεν με αντέχουν ούτε οι Εντεχνοι, ούτε οι Λαϊκοί!